به مهدی مهدوی کیا
زمانی در کوچه و خیابان وقتی با توپ پلاستیکی گل کوچک بازی میکردیم و دنبال توپ میدویدیم هر کداممان برای خودمان اسمی داشتیم که برگرفته از نام های مشاهیری از دنیایی فوتبال بود. یکی عابدزاده بود و یکی علی دایی و یکی هم مهدوی کیا و ...اصلا برایمان پست بازی مهم نبود و آنچه اهمیت داشت اسم هایی بود که پس از گل زدن مطرح میشد و چه زیبا بودند خاطرات گذشته ای که ما را با بزرگان فوتبال پیوند داده بودند.
بزرگانی که فقط تصویرشان را در تلویزیون های سیاه و سفید و بعد ها رنگی دیده بودیم و در این سیاه و سفیدی و حتی رنگی قد و قامت واقعیات و عیارشان بچشم نمی آمد.
بزرگانی که خاطره ساز بازی های کره و استرالیا و آمریکا شده بودند و وقتی که کره شش تایی شد و یا استرالیا شکست خورد و از همه مهمتر در سیاسی ترین بازی قرن وقتی اشک چشمانتان پس از گل جاری شد ما هم با شما خوشحالی کردیم فریاد کشیدیم و گریستیم. سن نوجوانی ما بود و سن جوانی شما. سن الگو پذیری ما بود و سن الگو شدن شما .ما غرق در بازی شما و شما غرق در غرور جوانی و البته غرق در محبوبیت و ...
یادم نمیرود که میگفتند دنبال الگوی خوب باشید و ما دنبال شما بودیم . از آن روزها سال ها گذشته و من امروز به گذشته برگشتم.
آقای مهدوی کیا!مدت ها بود که نمینوشتم ولی امروز با شنیدن و دیدن حرف هایتان شروع کردم به نوشتن. باورم شد که شما فقط فوتبال بازی نکردید. شما با غرور ما بازی کردید و با آینده ی ما. باورم شد که اشتباه میکردیمی که شما را به عنوان الگو پذیرفته بودیم و باورم شد که شاید در بازی سیاسی قرن گریه های شما ما را فریب داد.
وقتی به صفحه اینستاگرامتان آمدم و پست آخرتان را خواندم خجالت کشیدم. خواستم تمام حرف هایم را برایتان کامنت بگذارم که متاسفانه کامنت ها را بسته بودید. به پست قبلیتآن رفتم که هنوز کامنت هایش باز بود و شروع کردم به خواندن نظرات دیگران. مطمین شدم به این ناراحتی و اینکه خیلی های دیگر هم با من هم عقیده اند.
آقای مهدوی کیا
گفته بودید ایکاش سیاست دست از سر ورزش بردارد. مگر خود شما از این سیاست کم بهره بردید. شما از همین سیاست بهره مند شدید وبه فرمایش عالی ترین مقام سیاسی در ایران بزرگترین بهره ی زندگیتان را دریافت کردید که معافیت از خدمت سربازی است. چیزی که جوانانی که شما به ظاهر نگران آنها هستید دو سال از عمرشان را صرف آن میکنند و شما در آن دو سال به نان و نوایی رسیدید. میخواهید بگویید که برای کشور عزت آوردید که این هم میشود سیاست و سیاسی کاری واگر برای فوتبال بازی کردن پولی گرفتید که این پول هم از بیت المال و همان نظام سیاسی کشور بوده است.
آقای مهدوی کیا شما از بیت المال کشوری پول گرفتید که هزارن شهید نه فقط برای حفظ مرزها که برای حفظ آرمانهای این مملکت جان خود را از دست دادند و به شهادت رسیدند تا فریاد مظلومیت این کشور و مسلمانان مظلوم را به گوش جهانیان برسانند اما شما خیلی راحت از این ها عبور میکنید و میگویید این فوتبال سیاسی نباشد. لعنت به فوتبالی که سیاسی نبودنش از حرف رسول خدا مهمتر شده که فرموده بودند هر کس صدای مسلمانی را برای یاری خواهی بشنود و به فریادش نرسد مسلمان نیست. مگر شما صدای فریاد مردم مظلوم عراق و سوریه را نشنیده اید که کمک میخواهند.
آقای مهدوی کیا
خنده دار است وقتی رونالدوی پرتغالی میفهمد که این فوتبال همه اش سیاسی است و شما باز هم ...
راحت بگویم هر چه قدر هم که در فوتبال خوب بوده باشی به گرد پای این پرتغالی که نمیرسی که حاضر نشد لباسش را با اسرائیلی عوض کند و چه بسیار است از این نمونه ها
نه! بگذار باز هم بگویم. صحنه ی فوتبال در یک تیم درجه چند که مهمتر از رویای المپیک نیست که قهرمانان کشورمان پس از سالها ممتارست و تمرین فقط در یک لحظه تمام این تلاش ها را کنار میگذارند برای یک آرمان بزرگ و آن هم رساندن پیام مظلومیت مردم فلسطین.
چه قدر راحت همه چیز را زیر سوال میبری آقای مهدوی کیا
میگویی قضیه فلسطین و سوریه و عراق به ما چه ربطی دارد؟؟ بله تو ربطش را نمیدانی. ربطش را زمانی ممکن بود بفهمی که در مرزهای کردستان و ایلام و سیستان و ... خدمت میکردی نه اینکه با خیال راحت به آن سر دنیا بروی و فارغ از اینکه همان رژیمی که شما از بازی دوستانتان مقابل آن دفاع کردید امروز خونخوارانی را تربیت کرده و به سمت مرزهای ما گسیل داشته که کوچک ترین نمونه ی جنایتش نحوه شهادت همین شهید محسن حججی است.
شما دم از جوانان کشور خودمان میزنید در حالی که شما چیزی از فقر جوانان و نداری آنها نمیدانید. چند بار به مناطق محروم رفتید. چقدر کنار آنها نشستید و چقدر با آنها حرف زدید. اصلا چقدر سوار مترو اتوبوس و یا وسایل نقلیه ی عمومی شدید که بفهمید مردم چه میکشند.
بگذار این را هم بگویم طعم قفقر و یا همنشینی با فقرا را هم امثال مجسن حججی چشیده اند که یک روز در اردو های جهادی همسفره ی فقیران شدند و روزی هم برای امنیت تو و امثال تو و سایر جوانان این کشور عازم سوریه و عراق شدند.
آقای کیا ربط فوتبال به سیاست این است که اگر جنگ برون مرزی ما نبود امروز باید مانند عراق و سوریه و یمن و ... به دنبال کشور سومی بودیم برای برگزاری بازی هایمان و شاید امثال شما هیچ گاه به این کشور برنمیگشتید و این حرف ها را به زبان نمی آوردید.
راستی آقای مهدوی کیا چرا تمام کامنت ها را بستید و راه ارتباطی را به طور کامل قطع کردید؟؟؟
مگر دیگران به شما چه میگفتند؟؟؟